Επειδή φέτος έκλεισα 10 χρόνια ως συγγραφέας (επισήμως τουλάχιστον, εφόσον αυτό λέει η ΔΟΥ στην επέκταση του επαγγέλματος του δικηγόρου), αποφάσισα να βάλω σε μια τάξη κάποιες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια.
Δε θα ξεχάσω μια ατάκα που είχα διαβάσει παλιότερα (σε ένα site με συμβουλές προς μελλοντικούς συγγραφείς), ότι για να γίνεις επαγγελματίας συγγραφέας, έχεις τις ίδιες πιθανότητες με το να παίξεις στο ΝΒΑ. Το χειρότερο είναι ότι δεν το πίστεψα και έχασα μια καριέρα στο ΝΒΑ.
Εννοείται ότι ποτέ δε συστήθηκα ως συγγραφέας (δεν μ' έπαιρνε ως εκεί). Πάντοτε χρησιμοποιούσα το δικηγόρος, έστω κι αν ήμουν περισσότερο συγγραφέας (και πολλά άλλα πράγματα) παρά δικηγόρος. Ακόμη και πρόσωπα του κοντινού μου περιβάλλοντος, μόλις τους έλεγα ότι "ξέρεις, έχω κι εγώ γράψει βιβλία", μου έριχναν άλλη μια ματιά από πάνω ως κάτω, για να σιγουρευτούν ότι δεν τους έχει διαφύγει κάποιο σημαντικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου, που θα πρέπει να τους κάνει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους μαζί μου.
Το να γράφεις, ιδίως νομικά βιβλία, σημαίνει ότι θα πρέπει να βρίσκεσαι ώρες πίσω από έναν υπολογιστή. Όταν μάλιστα αυτός ο Η/Υ βρίσκεται σε ειδικά διαμορφωμένο γραφείο του σπιτιού σου (με το "διαμορφωμένο" εννοώ μονίμως ακατάστατο), πρέπει να αντιμετωπίσεις ένα ακόμη πρόβλημα : να πείσεις τους άλλους, ότι δουλεύεις. Διότι για όλους, δουλειά σημαίνει να ξυπνήσεις κατά τις 6:30, να ξεκινήσεις νωρίς (για να παρκάρεις νωρίς), να βγεις από το σπίτι και να γυρίσεις για να κοιμηθείς το μεσημέρι. Αν ξυπνήσεις κατά τις 8:30, αρχίσεις να γράφεις κατά τις 10:00 και σηκωθείς από τον υπολογιστή κατά τη 1:00 το βράδυ, αυτό δεν είναι δουλειά. Μάλλον προσεγγίζει την τεμπελιά, παρόλο που έχεις στραβωθεί για περίπου 15 ώρες. Επιπλέον προκαλεί και τη ζήλια των άλλων, οι οποίοι σε μακαρίζουν : "Σπίτι είσαι ; Δεν πήγες για δουλειά σήμερα ; α ρε τυχεράκια !" Κι επίσης : "Δεν μπορούσες να πας στην τράπεζα εσύ ; αφού όλη μέρα σπίτι ήσουν".
Αν ξεκινήσεις να κάνεις αφιερώσεις στα βιβλία σου, δεν θα έχεις καλή εξέλιξη. Μονίμως κάποιοι θα είναι δυσαρεστημένοι είτε επειδή δεν τους μνημόνευσες είτε γιατί, παρόλο που τους αφιέρωσες το βιβλίο, δεν το έκανες με τη δέουσα θέρμη.
Όλα τα παραπάνω όμως σε οδηγούν σε μια αναγκαιότητα χειρισμού των σχέσεών σου με τους γύρω σου. Εσωτερικά όμως σου αφήνει μια ικανοποίηση, ειδικά όταν ελέγχεις όλη τη διαδικασία, από τη συγγραφή, ως την εκτύπωση. Για τη διαδικασία, θα σας ενημερώσω με νέο μου post καλοί μου αναγνώστες, για να μάθετε, τι δουλειά χρειάζεται και ποιοι επαγγελματίες εμπλέκονται πριν το βιβλίο που κρατάτε φθάσει στα χέρια σας.
Τέλος, αν το αποφασίσετε να ξεκινήσετε να γράφετε, θα διαπιστώσετε κι εσείς, ποιος βρίσκεται πίσω από έναν πετυχημένο συγγραφέα : μια έκπληκτη πεθερά, που απορεί, πως αυτός ο μ...κας που βρήκε η κόρη της, είναι δυνατό να είναι επιτυχημένος στη δουλειά του.
Δε θα ξεχάσω μια ατάκα που είχα διαβάσει παλιότερα (σε ένα site με συμβουλές προς μελλοντικούς συγγραφείς), ότι για να γίνεις επαγγελματίας συγγραφέας, έχεις τις ίδιες πιθανότητες με το να παίξεις στο ΝΒΑ. Το χειρότερο είναι ότι δεν το πίστεψα και έχασα μια καριέρα στο ΝΒΑ.
Εννοείται ότι ποτέ δε συστήθηκα ως συγγραφέας (δεν μ' έπαιρνε ως εκεί). Πάντοτε χρησιμοποιούσα το δικηγόρος, έστω κι αν ήμουν περισσότερο συγγραφέας (και πολλά άλλα πράγματα) παρά δικηγόρος. Ακόμη και πρόσωπα του κοντινού μου περιβάλλοντος, μόλις τους έλεγα ότι "ξέρεις, έχω κι εγώ γράψει βιβλία", μου έριχναν άλλη μια ματιά από πάνω ως κάτω, για να σιγουρευτούν ότι δεν τους έχει διαφύγει κάποιο σημαντικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου, που θα πρέπει να τους κάνει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους μαζί μου.
Το να γράφεις, ιδίως νομικά βιβλία, σημαίνει ότι θα πρέπει να βρίσκεσαι ώρες πίσω από έναν υπολογιστή. Όταν μάλιστα αυτός ο Η/Υ βρίσκεται σε ειδικά διαμορφωμένο γραφείο του σπιτιού σου (με το "διαμορφωμένο" εννοώ μονίμως ακατάστατο), πρέπει να αντιμετωπίσεις ένα ακόμη πρόβλημα : να πείσεις τους άλλους, ότι δουλεύεις. Διότι για όλους, δουλειά σημαίνει να ξυπνήσεις κατά τις 6:30, να ξεκινήσεις νωρίς (για να παρκάρεις νωρίς), να βγεις από το σπίτι και να γυρίσεις για να κοιμηθείς το μεσημέρι. Αν ξυπνήσεις κατά τις 8:30, αρχίσεις να γράφεις κατά τις 10:00 και σηκωθείς από τον υπολογιστή κατά τη 1:00 το βράδυ, αυτό δεν είναι δουλειά. Μάλλον προσεγγίζει την τεμπελιά, παρόλο που έχεις στραβωθεί για περίπου 15 ώρες. Επιπλέον προκαλεί και τη ζήλια των άλλων, οι οποίοι σε μακαρίζουν : "Σπίτι είσαι ; Δεν πήγες για δουλειά σήμερα ; α ρε τυχεράκια !" Κι επίσης : "Δεν μπορούσες να πας στην τράπεζα εσύ ; αφού όλη μέρα σπίτι ήσουν".
Αν ξεκινήσεις να κάνεις αφιερώσεις στα βιβλία σου, δεν θα έχεις καλή εξέλιξη. Μονίμως κάποιοι θα είναι δυσαρεστημένοι είτε επειδή δεν τους μνημόνευσες είτε γιατί, παρόλο που τους αφιέρωσες το βιβλίο, δεν το έκανες με τη δέουσα θέρμη.
Όλα τα παραπάνω όμως σε οδηγούν σε μια αναγκαιότητα χειρισμού των σχέσεών σου με τους γύρω σου. Εσωτερικά όμως σου αφήνει μια ικανοποίηση, ειδικά όταν ελέγχεις όλη τη διαδικασία, από τη συγγραφή, ως την εκτύπωση. Για τη διαδικασία, θα σας ενημερώσω με νέο μου post καλοί μου αναγνώστες, για να μάθετε, τι δουλειά χρειάζεται και ποιοι επαγγελματίες εμπλέκονται πριν το βιβλίο που κρατάτε φθάσει στα χέρια σας.
Τέλος, αν το αποφασίσετε να ξεκινήσετε να γράφετε, θα διαπιστώσετε κι εσείς, ποιος βρίσκεται πίσω από έναν πετυχημένο συγγραφέα : μια έκπληκτη πεθερά, που απορεί, πως αυτός ο μ...κας που βρήκε η κόρη της, είναι δυνατό να είναι επιτυχημένος στη δουλειά του.
