Πότε σ’ αυτή τη χώρα θα κατακτήσουμε το αυτονόητο ;
Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο απλά. Έχουμε όμως την τάση να τα κάνουμε δύσκολα. Αν μεγεθύνουμε το πρόβλημα, τόσο ώστε να φαντάζει δυσεπίλυτο ή και άλυτο, μας δημιουργείται η εντύπωση ότι η τελική (προφανής και αυτονόητη κατά τα λοιπά) λύση είναι μια μεγάλη κατάκτηση.
Όταν για την επίλυση ενός προβλήματος ξεκινά ο «δημόσιος διάλογος», η «κοινωνική διαβούλευση» και τα δημοσιογραφικά «παράθυρα», το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταλήξουμε σε σύγχυση και σε «μη-λύσεις». Πάρτε σαν παράδειγμα τη διαβούλευση για την «παιδεία», το «ασφαλιστικό», την «εξωτερική πολιτική» κλπ.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε το θέμα του εμβολιασμού για τη νέα γρίπη.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί για όλα τα θέματα πρέπει να υπάρχει δημόσια έκθεση. Εδώ και μήνες ειδικοί και μη, ανταλλάσουν δημόσια απόψεις. Ποιος ο λόγος αυτής της δημόσιας διαβούλευσης ; Κατά τη γνώμη μου μόνο ένας : το παιχνίδι της δύναμης και της εξουσίας. Οι δημοσιογράφοι θέλουν να είναι μέρος των γεγονότων για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι κι αυτοί σπουδαίοι. Οι (μεγαλο)γιατροί για να εδραιώσουν τους χώρους τους ουρώντας στα δέντρα που τους αναλογούν, για να μην τα πλησιάσουν οι άλλοι και οι (μικρο)γιατροί για να «τη βγουν» στους προηγούμενους πετώντας «ατάκες» του τύπου : «εγώ δε θα το κάνω». Οι υπόλοιποι αναμιγνύονται απλώς γιατί θεωρούν ως ιερή τους υποχρέωση να έχουν μια άποψη, όπως για όλα και γι’ αυτό.
Τελικώς επικρατεί μια απόλυτη σύγχυση. Πρέπει να γίνει το εμβόλιο ή όχι ; Ανάθεμα αν ξέρει κανένας.
Είναι θέμα δηλαδή άσκησης δημοκρατίας ; Επιτέλους, νομίζω ότι η δημοκρατία του λόγου είναι πια ένα αυτονόητο δεδομένο στη σημερινή Ελλάδα. Έχουμε φθάσει στο σημείο να συγχέουμε τη δημοκρατία με την μπουρδολογία και την τηλεοπτική προβολή.
Η ευθύνη βεβαίως γι’ αυτό βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και στους αρμόδιους ιατρούς. Αυτοί δεν έπρεπε να παρασυρθούν από το παραπάνω δημοσιογραφικό παιχνιδάκι, να αποφασίσουν οι ίδιοι πρώτα αφού λάβουν υπόψη τους τα ιατρικά δεδομένα και να ανακοινώσουν στον κόσμο το συμπέρασμα. Να γίνει ή να μη γίνει το εμβόλιο. Η υπερβολική δημοσιοποίηση τόσο εξειδικευμένων θεμάτων μόνο σύγχυση δημιουργεί.
Τώρα ελπίζουμε ότι και αυτό το πρόβλημα θα λυθεί μόνο του. Μόνο που τα προβλήματα που λύνονται μόνα τους, δε λύνονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο και καταλήγουμε όπως συνήθως να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.
Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο απλά. Έχουμε όμως την τάση να τα κάνουμε δύσκολα. Αν μεγεθύνουμε το πρόβλημα, τόσο ώστε να φαντάζει δυσεπίλυτο ή και άλυτο, μας δημιουργείται η εντύπωση ότι η τελική (προφανής και αυτονόητη κατά τα λοιπά) λύση είναι μια μεγάλη κατάκτηση.
Όταν για την επίλυση ενός προβλήματος ξεκινά ο «δημόσιος διάλογος», η «κοινωνική διαβούλευση» και τα δημοσιογραφικά «παράθυρα», το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταλήξουμε σε σύγχυση και σε «μη-λύσεις». Πάρτε σαν παράδειγμα τη διαβούλευση για την «παιδεία», το «ασφαλιστικό», την «εξωτερική πολιτική» κλπ.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε το θέμα του εμβολιασμού για τη νέα γρίπη.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί για όλα τα θέματα πρέπει να υπάρχει δημόσια έκθεση. Εδώ και μήνες ειδικοί και μη, ανταλλάσουν δημόσια απόψεις. Ποιος ο λόγος αυτής της δημόσιας διαβούλευσης ; Κατά τη γνώμη μου μόνο ένας : το παιχνίδι της δύναμης και της εξουσίας. Οι δημοσιογράφοι θέλουν να είναι μέρος των γεγονότων για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι κι αυτοί σπουδαίοι. Οι (μεγαλο)γιατροί για να εδραιώσουν τους χώρους τους ουρώντας στα δέντρα που τους αναλογούν, για να μην τα πλησιάσουν οι άλλοι και οι (μικρο)γιατροί για να «τη βγουν» στους προηγούμενους πετώντας «ατάκες» του τύπου : «εγώ δε θα το κάνω». Οι υπόλοιποι αναμιγνύονται απλώς γιατί θεωρούν ως ιερή τους υποχρέωση να έχουν μια άποψη, όπως για όλα και γι’ αυτό.
Τελικώς επικρατεί μια απόλυτη σύγχυση. Πρέπει να γίνει το εμβόλιο ή όχι ; Ανάθεμα αν ξέρει κανένας.
Είναι θέμα δηλαδή άσκησης δημοκρατίας ; Επιτέλους, νομίζω ότι η δημοκρατία του λόγου είναι πια ένα αυτονόητο δεδομένο στη σημερινή Ελλάδα. Έχουμε φθάσει στο σημείο να συγχέουμε τη δημοκρατία με την μπουρδολογία και την τηλεοπτική προβολή.
Η ευθύνη βεβαίως γι’ αυτό βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και στους αρμόδιους ιατρούς. Αυτοί δεν έπρεπε να παρασυρθούν από το παραπάνω δημοσιογραφικό παιχνιδάκι, να αποφασίσουν οι ίδιοι πρώτα αφού λάβουν υπόψη τους τα ιατρικά δεδομένα και να ανακοινώσουν στον κόσμο το συμπέρασμα. Να γίνει ή να μη γίνει το εμβόλιο. Η υπερβολική δημοσιοποίηση τόσο εξειδικευμένων θεμάτων μόνο σύγχυση δημιουργεί.
Τώρα ελπίζουμε ότι και αυτό το πρόβλημα θα λυθεί μόνο του. Μόνο που τα προβλήματα που λύνονται μόνα τους, δε λύνονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο και καταλήγουμε όπως συνήθως να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.
