Ισορροπία δια του φόβου

Ίσως η μόνη ελπίδα είναι η Δικαιοσύνη. Να σας εξηγήσω, τι εννοώ, γιατί ξέρω ότι κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αφελής. Είναι δεδομένα τα τρωτά της σημεία και δεν θα τα σχολιάσω εδώ. Αν όμως εμείς ως πολίτες ασκήσουμε πίεση, ίσως τα πράγματα αλλάξουν.

Πως θα ασκηθεί η πίεση ; Κατ’ αρχάς πρέπει εμείς να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε και να είμαστε διατεθειμένοι να αφιερώσουμε λίγο από το χρόνο μας. Για παράδειγμα, βλέπουμε κάποιον ανώμαλο στο δρόμο να κάνει προσπέραση στη διπλή γραμμή, να περνάει σκοπίμως με κόκκινο κλπ. Να πάμε άμεσα σε ένα αστυνομικό τμήμα και να υποβάλουμε μήνυση εις βάρος του οδηγού, με τα στοιχεία της πινακίδας του οχήματος. Το έγκλημα διώκεται αυτεπαγγέλτως, και ο εισαγγελέας δεν μπορεί παρά να ασκήσει εις βάρος του οδηγού ποινική δίωξη. Αν δεν το κάνει, αφού ενημερωθούμε για την πορεία της μήνυσής μας (είναι δικαίωμά μας), να υποβάλουμε μήνυση κατά παντός υπευθύνου (προφανώς του εισαγγελέα) για κατάχρηση εξουσίας (ΠΚ 239), το οποίο είναι ένα σοβαρό πλημμέλημα.

Πηγαίνουμε στη δημόσια υπηρεσία και αδιαφορούν για την εφαρμογή του νόμου ; Κατευθείαν μήνυση εις βάρος του υπαλλήλου για παράβαση καθήκοντος (εννοείται αν δεν κάνει κάτι βαρύτερο, όπως δωροδοκία, εκβίαση κλπ)

Μόλις κάποιος καταδικαστεί για τα παραπάνω, είτε πολίτης είτε αστυνομικός είτε ο εισαγγελέας και αρχίσει να γενικεύεται το φαινόμενο (το οποίο πιστεύω δε χρειάζεται πάνω από 5-6 χρόνια για να γίνει), είναι πιθανό να σταματήσει η ασυδοσία που μας περιβάλλει.

Βιώσαμε τελευταία τη γνωστή αλητεία με το κλείσιμο των εθνικών οδών. Ας υποβληθεί μια μήνυση εις βάρος οποιουδήποτε είχε το όχημά του στο μπλόκο και ταυτόχρονα και μια αγωγή αποζημίωσης … και ας τρέχουν. Θα μου πεις ότι όλα αυτά θα κριθούν μετά από 5-6 χρόνια. Είναι όμως μια αρχή.

Έτσι θα ασκηθεί πίεση στη Δικαιοσύνη, για να κάνει πιο σωστά τη δουλειά της, γιατί και να θέλει να κάνει αλλιώς, δε θα μπορεί.

Στη Δικαιοσύνη πάντως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κατά καιρούς έχει κάνει προσπάθειες εφαρμογής του νόμου (πχ. με διώξεις κατά καταληψιών των εθνικών οδών), τις οποίες κατέστησε μάταιες το κράτος με ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις για την απαλλαγή των εγκληματιών (για ψηφοθηρικούς φυσικά λόγους). Στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης επομένως υπάρχει (στην πλειοψηφία τους) η διάθεση να τιμήσουν τον όρκο τους. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν κι εμείς μέσω της δικής μας πίεσης.

Όσον αφορά τα έξοδα που απαιτούνται για την εφαρμογή της προτεινόμενης λύσης, μπορούν να καλυφθούν εθελοντικά, από δικηγόρους που είναι διατεθειμένοι να το κάνουν. Και για να δώσω το καλό παράδειγμα, δηλώνω δημοσίως ότι αναλαμβάνω δωρεάν το χειρισμό οποιασδήποτε σχετικής ποινικής υπόθεσης και καλώ και άλλους συναδέλφους μέσω αυτού του blog να προσφερθούν.

Θεωρήστε το σα μια εισφορά ελπίδας για το μέλλον.

Υ.Γ. Προφανώς και πιστεύω πως η εφαρμογή των νόμων που διασφαλίζουν την καθημερινότητά μας μπορεί να διασφαλιστεί μόνο μέσω του φόβου της κύρωσης. Αν κάποιος από σας πιστεύει ότι υπάρχει τρόπος να εκπαιδευτεί κάποιος π.χ. να μην παρκάρει στο πεζοδρόμιο ή στη διάβαση των αναπήρων, να τον πει και σε εμένα.