O Jean Louis Theodore Gericault γεννήθηκε το 1791 στη Ρουέν και πέθανε μόλις το 1824 στο Παρίσι. Ανήκε στους ιμπρεσσιονιστές ζωγράφους.

Ο παραπάνω πίνακας ονομάζεται «Το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσας» (Le naufrage de la Meduse) και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Αφορμή για το έργο έδωσε η έκθεση ενός από τους διασωθέντες από το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσας, που έγινε το 1816. Το πλοίο ανήκε στο γαλλικό στόλο και μετέφερε καταδίκους στη Σενεγάλη. Επειδή είχε για διοικητή έναν άπειρο ναυτικό, το πλοίο βούλιαξε και 150 ναυαγοί φορτώθηκαν σε μια σχεδία Η σχεδία αρχικά ρυμουλκήθηκε από ναυαγοσωστικό αλλά όταν τα σχοινιά έσπασαν, αφέθηκε να παραδέρνει στην τρικυμισμένη θάλασσα. Πάνω στη σχεδία έλαβαν χώρα τρομερές σκηνές, με δολοφονίες, ακόμα και κρούσματα κανιβαλισμού. Για το συμβάν θεωρήθηκε υπεύθυνη η κυβέρνηση, η οποία, για πολιτικούς λόγους είχε διορίσει το συγκεκριμένο (ανίκανο όπως αποδείχθηκε) κυβερνήτη.

Ο Gericault αποφάσισε να αποτυπώσει τη στιγμή που οι ελάχιστοι επιζώντες (καμιά 10ριά) αντικρίζουν στον μακριά στον ορίζοντα το πλοίο της σωτηρίας τους και προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του με χειρονομίες. Το έργο κατασχέθηκε αμέσως από την κυβέρνηση.

Από τεχνικής απόψεως, το έργο αποδίδεται σε τρία επίπεδα, με πυραμιδωτή δομή. Στο πρώτο επίπεδο εμφανίζονται οι νεκροί και ένας πατέρας που κρατά το νεκρό παιδί του στη σχεδία. Ανεβαίνοντας στην πυραμίδα, σε δεύτερο επίπεδο βρίσκονται αυτοί που προσπαθούν να ανασηκωθούν για να δουν το πλοίο της σωτηρίας και στην κορυφή αυτοί που χειρονομούν για να τους δει το πλοίο. Στη βάση της πυραμίδας βρίσκεται ο θάνατος και ανεβαίνοντας προς τα πάνω εμφανίζεται η ελπίδα για τη ζωή. Πρόκειται για έναν πίνακα με έντονα τα στοιχεία του ρεαλισμού και της τραγικότητας. Χωρίς ήρωες, με καθημερινούς ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τη ζωή και το θάνατο. Στον πίνακα αυτό φαίνεται η ιδιαίτερη ικανότητα του Gericault στην ψυχολογική ανάλυση, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στην έκφραση του πατέρα αλλά και αυτών που προσπαθούν να ανασηκωθούν. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε και από άλλους πίνακες του Gericault, με θέμα «ψυχικά διαταραγμένες γυναίκες», που θα σας δώσω σε επόμενα posts.

Σας παραθέτω αυτό τον πίνακα με μία κριτική βασισμένη στο βιβλίο του καθηγητή Κου Χρύσανθου Χρήστου (H Ευρωπαϊκή ζωγραφική του 19 ου αιώνα, Αθήνα 1983). Η πρώτη επαφή μου με τη ζωγραφική του 19 ου αιώνα έγινε το 1987, παρακολουθώντας τα μαθήματα του καθηγητή Κου Νικόλαου Ζία, με την ιδιότητά μου ως φοιτητή της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών.

Πλιζ, κλόουζ δε γουίντοου, ιτ ις κολντ ιν χιερ.

Σας μιλώ ειλικρινά προσπάθησα περίπου ένα λεπτό, για να γράψω την παραπάνω πρόταση. Είμαι σίγουρος δε, ότι κι εσείς θα χρειαστείτε άλλο τόσο χρόνο, για να διαβάσετε και να καταλάβετε αυτή την ( απλή ) πρόταση στα αγγλικά. Βέβαια η έκφραση ενός ανθρώπου δεν έχει περιορισμούς και δε θα αρνηθώ το δικαίωμα συγκεκριμένων ομάδων να εκφράζονται και να επικοινωνούν μεταξύ τους με οποιοδήποτε τρόπο. Έτσι γεννήθηκαν τα greeklish αλλά και η σύντμηση των λέξεων της ελληνικής και όχι μόνο γλώσσας. Το φαινόμενο βέβαια είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και με τη χρήση κινητών τηλεφώνων, όπου η εναλλαγή γλωσσών γραφής δεν είναι εύκολη αλλά και ο αριθμός χαρακτήρων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι περιορισμένος.

Το internet όμως έχει γίνει ένα παγκόσμιο μέσο, με το οποίο η πληροφορία ξεφεύγει από τα στενά όρια της ομάδας στα πλαίσια της οποίας διακινήθηκε αρχικά και γίνεται κτήμα όλων. Ως ένα σημείο θα μπορούσα να αποδεχθώ (αισθητικά πάντα, γιατί όπως προανέφερα, πιστεύω ότι η επιλογή του τρόπου επικοινωνίας είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα όλων) τη χρήση συντομογραφιών στο internet, δεδομένης της ταχύτητας που προσφέρουν. Εξάλλου και στην «επίσημη» γραπτή γλώσσα χρησιμοποιούμε τέτοιες (π.χ. κτλ, κα …αν και η καθηγήτριά μου στην έκθεση επέμενε «Ποτέ δε βάζουμε συντομογραφίες στο γραπτό»). Σας παραθέτω μερικές που συναντάμε συνήθως σε chatrooms αλλά και στις οθόνες των τηλεφώνων : ΤΠΤ (τίποτα), τλμ (τα λέμε), φλκ (φιλάκια), τεσπα (τέλος πάντων) αλλά και w8 (wait), brb (be right back), lol (laugh out loud), wtf (what the fuck), cu (see you), f2t (free to talk), gr8 (great), mos (mum over shoulder = σημαίνει ότι δεν μπορεί να μιλήσει «ελεύθερα») …

Άλλο πράγμα όμως «συντομογραφία» άλλο greeklish. Η συντομογραφία προϋποθέτει γνώση της γλώσσας, της ετυμολογίας αλλά και ευρηματικότητα στη σύλληψή της. Τα greeklish αρκούνται σε μια «ισοπέδωση» της ορθογραφίας, με την έννοια της «ορθής» γραφής, παρέχοντας βέβαια μια διέξοδο στους ανορθόγραφους. Ακόμη κι αυτή την πολυπόθητη ταχύτητα δεν την εξασφαλίζουν, γιατί οι χαρακτήρες πληκτρολογούνται ούτως ή άλλως. Επίσης επιβαρύνουν (και χρονικά) τον αποδέκτη του μηνύματος, καθιστώντας το δυσανάγνωστο.

Από αυτό το blog λοιπόν σας καλώ να αντισταθούμε όσο γίνεται στην κονιορτοποίηση των αμιγών χαρακτήρων. Για να μην παρεξηγηθώ : Δε βρίσκομαι σε κάποιο ελληνοπρεπές παραλήρημα. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε όποια γλώσσα θέλουμε (όχι κατ’ ανάγκη τα ελληνικά) αλλά όχι τα greeklish.
Brb λπν και φλκ

Υ.Γ. Αν θέλετε μπορείτε να δημοσιεύσετε ενδιαφέρουσες συντομογραφίες

Το τένις είναι ένα άθλημα χαρακτήρων και «κυρίων», σε μια εποχή που αποδεικνύτεται "δύσκολη" για πρότυπα. Ο κάθε τενίστας έχει απέναντί του κάποιον αντίπαλο αλλά κυρίως έχει τον εαυτό του. Η ψυχραιμία, ο αυτοέλεγχος, η ακρίβεια δεν είναι πάντοτε δεδομένα, όταν όλα γίνονται μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Αυτό προσφέρει βασικά και στο θεατή : την ψυχογραφία του κάθε παίκτη. Από τη στιγμή που κοιτά τον αντίπαλο, όταν πετά την μπάλα ψηλά σερβίροντας, όταν κερδίζει, όταν χάνει τον πόντο, όταν κάνει λάθος, όταν ο αντίπαλός του είναι τυχερός ή άτυχος.

Παρακολουθώντας τα grand slam από τη δεκαετία του 1970 (στην ΕΡΤ) είχα την τύχη να παρακολουθήσω τενίστες όπως ο Bjon Borg, o Ivan Lendl (του οποίου ήμουν θαυμαστής), ο Match Vilander αλλά και κυρίες του αθλήματος όπως η Evert-Lloyd, η Martina Navratilova. Ακόμα κι αυτός ο αντικομφορμιστής, ο ασυμβίβαστος, ο «αληταράς» ο MacEnroe με κρατούσε καθηλωμένο στην τηλεόρασή μου γλιτώνοντάς με από μερικές ώρες σχολικού διαβάσματος. Να ‘ναι καλά όλοι τους. Πέρα όμως από το οπαδηλίκι (υποστηρικτής του Lendl, όπως σας προανέφερα), αυτό που με γοήτευε ήταν ένας κώδικας ευγένειας, ευπρέπειας και σεβασμού του αντιπάλου και του εαυτού του, που μπορούσα να διακρίνω σε κάθε τενίστα. Οι κόντρες των μεγάλων ονομάτων ήταν σκληρές και οι αντιπαλότητες μεγάλες αλλά στο τέλος του τελικού αισθανόμουν «πλήρης» ξέροντας ότι οι αντίπαλοι τα «έδωσαν όλα» και πως δυστυχώς το τένις είναι ένας χώρος, όπου ισχύει ο κανόνας «there can be only one». Απόλυτος σεβασμός από το νικητή στον ηττημένο και αντίστροφα και αναγνώριση από το κοινό προς όλους.

Στις μέρες μας (μετά από μια κάμψη στη δεκαετία του 1990 – χωρίς να υπονοώ τίποτα για τον απόλυτο κυρίαρχο Pete Sampras) οι συνθήκες άλλαξαν, τα πρόσωπα άλλαξαν αλλά οι βασικές ιδέες παραμένουν οι ίδιες. Roger Federer και Rafa Nadal μπήκαν στην τενιστική μας καθημερινότητα και στοίχειωσαν τους τελικούς του Grand Slam. Αυτό βασικά συνέβη από τις αρχές του 2000, όταν στο παγκόσμιο στερέωμα εμφανίστηκε ο Rafa Nadal. Μέχρι εκείνη τη μέρα ξέραμε τον ανίκητο Federer, τον αριστοκράτη, τον bon viveur, τον mister perfect, τον αήττητο διάδοχο του Borg. Ξέραμε μια μηχανή του τένις με ακρίβεια ηλεκτρονικού υπολογιστή στις κινήσεις του, που «κατάπινε» τα grand slam και έσπαζε τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Nadal. Με μεσογειακό ταμπεραμέντο, με νοοτροπία νικητή, αυτό το θρασίμι, το «αλάνι» από τη Μαγιόρκα τόλμησε να αμφισβητήσει το βασιλιά, να τον ανατρέψει και να πάρει τη θέση του. Με την εμφάνιση του Rafa όμως είδαμε έναν άλλο Federer, το Roger. Τον αθλητή που φαίνεται ότι δεν τον ενδιαφέρουν μόνο τα χρήματα, έναν αθλητή που έχει τέτοιο μεγαλείο που δε διστάζει να χειροκροτήσει τον αντίπαλό του (που λίγο πριν τον συνέτριψε με 3-0 στο Rolland Garros, που αποτελεί διακαή του πόθο), που δεν έχει πρόβλημα να κάνει βόλτες μαζί του στο ίδιο αυτοκίνητο στις παραλίες της Ισπανίας και στο κέντρο του Παρισιού, που καταλήγει να βάλει τα κλάματα από απόγνωση μετά την τελευταία του ήττα στο αυστραλέζικο open. Αυτή την ψυχογραφία του Federer, ας μη γελιόμαστε, τη χρωστάμε στο Rafa Nadal.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι τώρα έχουμε δει μόνο ένα μέρος του serial Rafa-Roger. Η ηλικία τους είναι τέτοια που μας υπόσχεται μεγάλες στιγμές για τα επόμενα χρόνια. Κι αν μέσα μου αισθάνομαι σίγουρος ότι ο Federer θα κατακτήσει έναν ακόμα τίτλο grand slam που θα τον φέρει την κορυφή της ιστορίας (πάνω από το Sampras), άλλο τόσο είμαι σίγουρος ότι ο Nadal θα εξελιχθεί στο νέο μεγάλο κύριο των courts. Δε νομίζω ότι αυτός ο καθωσπρεπισμός και το «κυριλίκι» του «βγαίνει» αβίαστα για την ώρα αλλά είναι σίγουρα στο σωστό δρόμο και έχει απέναντί του σωστά πρότυπα για μίμηση. Ως που θα φθάσει, θα το δείξει η ιστορία. Πάντως αυτή τη στιγμή το «βλέμμα του λύκου» δεν το έχει ο Roger αλλά ο Rafa.

Η φωτογραφία είναι από την είσοδο του Roland Garros στ Παρίσι. Η καλή μου τύχη με έφερε να παρακολουθήσω τους ημιτελικούς ανδρών και τον τελικό των γυναικών το 1993.

Αγαπητοί αναγνώστες
Παρακολουθώ κινηματογράφο για πολλά χρόνια και θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια κραυγή αγωνίας : Βαρέθηκα τις αμερικανιές : δεν εννοώ όλες τις αμερικάνικες ταινίες αλλά αυτό το προϊόν που το Hollywood θέλει υποχρεωτικά να εξαγάγει. Γι' αυτό από αυτό το blog θα σας προτείνω ταινίες που έχω δει και τις θεωρώ κάπως "εναλλακτικές". Για αρχή θα σας προτείνω τη γαλλική ταινία "Bienvenue chez les Ch'tis" (2008). Πρόκειται για μια ταινία που "έκοψε" 20.000.000 εισιτήρια στη Γαλλία. Ταινία με έξυπνο χιούμορ, πολύ καλή φωτογραφία και νοσταλγική ατμόσφαιρα. Θα την εκτιμήσουν περισσότερο οι γνώστες της γαλλικής γλώσσας, καθώς ο πρωταγωνιστής (υπάλληλος των "ΕΛΤΑ") παίρνει μετάθεση σε ένα χωριό της Β. Γαλλίας, του οποίου οι κάτοικοι έχουν τη φήμη άξεστων, αγροίκων, που μιλάνε με ιδιωματισμούς μη κατανοητούς από το μέσο Γάλλο, που είναι επιθετικοί και αφιλόξενοι. Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι. Μαζί με τον πρωταγωνιστή θα "χτυπήσουμε" την ξενοφοβία μας. Αν δεν μπορείτε να βρείτε την ταινία ενημερώστε με και ίσως μπορώ να βοηθήσω.