Το "βλέμμα του λύκου"

Το τένις είναι ένα άθλημα χαρακτήρων και «κυρίων», σε μια εποχή που αποδεικνύτεται "δύσκολη" για πρότυπα. Ο κάθε τενίστας έχει απέναντί του κάποιον αντίπαλο αλλά κυρίως έχει τον εαυτό του. Η ψυχραιμία, ο αυτοέλεγχος, η ακρίβεια δεν είναι πάντοτε δεδομένα, όταν όλα γίνονται μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Αυτό προσφέρει βασικά και στο θεατή : την ψυχογραφία του κάθε παίκτη. Από τη στιγμή που κοιτά τον αντίπαλο, όταν πετά την μπάλα ψηλά σερβίροντας, όταν κερδίζει, όταν χάνει τον πόντο, όταν κάνει λάθος, όταν ο αντίπαλός του είναι τυχερός ή άτυχος.

Παρακολουθώντας τα grand slam από τη δεκαετία του 1970 (στην ΕΡΤ) είχα την τύχη να παρακολουθήσω τενίστες όπως ο Bjon Borg, o Ivan Lendl (του οποίου ήμουν θαυμαστής), ο Match Vilander αλλά και κυρίες του αθλήματος όπως η Evert-Lloyd, η Martina Navratilova. Ακόμα κι αυτός ο αντικομφορμιστής, ο ασυμβίβαστος, ο «αληταράς» ο MacEnroe με κρατούσε καθηλωμένο στην τηλεόρασή μου γλιτώνοντάς με από μερικές ώρες σχολικού διαβάσματος. Να ‘ναι καλά όλοι τους. Πέρα όμως από το οπαδηλίκι (υποστηρικτής του Lendl, όπως σας προανέφερα), αυτό που με γοήτευε ήταν ένας κώδικας ευγένειας, ευπρέπειας και σεβασμού του αντιπάλου και του εαυτού του, που μπορούσα να διακρίνω σε κάθε τενίστα. Οι κόντρες των μεγάλων ονομάτων ήταν σκληρές και οι αντιπαλότητες μεγάλες αλλά στο τέλος του τελικού αισθανόμουν «πλήρης» ξέροντας ότι οι αντίπαλοι τα «έδωσαν όλα» και πως δυστυχώς το τένις είναι ένας χώρος, όπου ισχύει ο κανόνας «there can be only one». Απόλυτος σεβασμός από το νικητή στον ηττημένο και αντίστροφα και αναγνώριση από το κοινό προς όλους.

Στις μέρες μας (μετά από μια κάμψη στη δεκαετία του 1990 – χωρίς να υπονοώ τίποτα για τον απόλυτο κυρίαρχο Pete Sampras) οι συνθήκες άλλαξαν, τα πρόσωπα άλλαξαν αλλά οι βασικές ιδέες παραμένουν οι ίδιες. Roger Federer και Rafa Nadal μπήκαν στην τενιστική μας καθημερινότητα και στοίχειωσαν τους τελικούς του Grand Slam. Αυτό βασικά συνέβη από τις αρχές του 2000, όταν στο παγκόσμιο στερέωμα εμφανίστηκε ο Rafa Nadal. Μέχρι εκείνη τη μέρα ξέραμε τον ανίκητο Federer, τον αριστοκράτη, τον bon viveur, τον mister perfect, τον αήττητο διάδοχο του Borg. Ξέραμε μια μηχανή του τένις με ακρίβεια ηλεκτρονικού υπολογιστή στις κινήσεις του, που «κατάπινε» τα grand slam και έσπαζε τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Nadal. Με μεσογειακό ταμπεραμέντο, με νοοτροπία νικητή, αυτό το θρασίμι, το «αλάνι» από τη Μαγιόρκα τόλμησε να αμφισβητήσει το βασιλιά, να τον ανατρέψει και να πάρει τη θέση του. Με την εμφάνιση του Rafa όμως είδαμε έναν άλλο Federer, το Roger. Τον αθλητή που φαίνεται ότι δεν τον ενδιαφέρουν μόνο τα χρήματα, έναν αθλητή που έχει τέτοιο μεγαλείο που δε διστάζει να χειροκροτήσει τον αντίπαλό του (που λίγο πριν τον συνέτριψε με 3-0 στο Rolland Garros, που αποτελεί διακαή του πόθο), που δεν έχει πρόβλημα να κάνει βόλτες μαζί του στο ίδιο αυτοκίνητο στις παραλίες της Ισπανίας και στο κέντρο του Παρισιού, που καταλήγει να βάλει τα κλάματα από απόγνωση μετά την τελευταία του ήττα στο αυστραλέζικο open. Αυτή την ψυχογραφία του Federer, ας μη γελιόμαστε, τη χρωστάμε στο Rafa Nadal.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι τώρα έχουμε δει μόνο ένα μέρος του serial Rafa-Roger. Η ηλικία τους είναι τέτοια που μας υπόσχεται μεγάλες στιγμές για τα επόμενα χρόνια. Κι αν μέσα μου αισθάνομαι σίγουρος ότι ο Federer θα κατακτήσει έναν ακόμα τίτλο grand slam που θα τον φέρει την κορυφή της ιστορίας (πάνω από το Sampras), άλλο τόσο είμαι σίγουρος ότι ο Nadal θα εξελιχθεί στο νέο μεγάλο κύριο των courts. Δε νομίζω ότι αυτός ο καθωσπρεπισμός και το «κυριλίκι» του «βγαίνει» αβίαστα για την ώρα αλλά είναι σίγουρα στο σωστό δρόμο και έχει απέναντί του σωστά πρότυπα για μίμηση. Ως που θα φθάσει, θα το δείξει η ιστορία. Πάντως αυτή τη στιγμή το «βλέμμα του λύκου» δεν το έχει ο Roger αλλά ο Rafa.

Η φωτογραφία είναι από την είσοδο του Roland Garros στ Παρίσι. Η καλή μου τύχη με έφερε να παρακολουθήσω τους ημιτελικούς ανδρών και τον τελικό των γυναικών το 1993.