Πότε σ’ αυτή τη χώρα θα κατακτήσουμε το αυτονόητο ;

Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο απλά. Έχουμε όμως την τάση να τα κάνουμε δύσκολα. Αν μεγεθύνουμε το πρόβλημα, τόσο ώστε να φαντάζει δυσεπίλυτο ή και άλυτο, μας δημιουργείται η εντύπωση ότι η τελική (προφανής και αυτονόητη κατά τα λοιπά) λύση είναι μια μεγάλη κατάκτηση.

Όταν για την επίλυση ενός προβλήματος ξεκινά ο «δημόσιος διάλογος», η «κοινωνική διαβούλευση» και τα δημοσιογραφικά «παράθυρα», το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταλήξουμε σε σύγχυση και σε «μη-λύσεις». Πάρτε σαν παράδειγμα τη διαβούλευση για την «παιδεία», το «ασφαλιστικό», την «εξωτερική πολιτική» κλπ.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις μου έδωσε το θέμα του εμβολιασμού για τη νέα γρίπη.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί για όλα τα θέματα πρέπει να υπάρχει δημόσια έκθεση. Εδώ και μήνες ειδικοί και μη, ανταλλάσουν δημόσια απόψεις. Ποιος ο λόγος αυτής της δημόσιας διαβούλευσης ; Κατά τη γνώμη μου μόνο ένας : το παιχνίδι της δύναμης και της εξουσίας. Οι δημοσιογράφοι θέλουν να είναι μέρος των γεγονότων για να έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι κι αυτοί σπουδαίοι. Οι (μεγαλο)γιατροί για να εδραιώσουν τους χώρους τους ουρώντας στα δέντρα που τους αναλογούν, για να μην τα πλησιάσουν οι άλλοι και οι (μικρο)γιατροί για να «τη βγουν» στους προηγούμενους πετώντας «ατάκες» του τύπου : «εγώ δε θα το κάνω». Οι υπόλοιποι αναμιγνύονται απλώς γιατί θεωρούν ως ιερή τους υποχρέωση να έχουν μια άποψη, όπως για όλα και γι’ αυτό.
Τελικώς επικρατεί μια απόλυτη σύγχυση. Πρέπει να γίνει το εμβόλιο ή όχι ; Ανάθεμα αν ξέρει κανένας.
Είναι θέμα δηλαδή άσκησης δημοκρατίας ; Επιτέλους, νομίζω ότι η δημοκρατία του λόγου είναι πια ένα αυτονόητο δεδομένο στη σημερινή Ελλάδα. Έχουμε φθάσει στο σημείο να συγχέουμε τη δημοκρατία με την μπουρδολογία και την τηλεοπτική προβολή.
Η ευθύνη βεβαίως γι’ αυτό βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και στους αρμόδιους ιατρούς. Αυτοί δεν έπρεπε να παρασυρθούν από το παραπάνω δημοσιογραφικό παιχνιδάκι, να αποφασίσουν οι ίδιοι πρώτα αφού λάβουν υπόψη τους τα ιατρικά δεδομένα και να ανακοινώσουν στον κόσμο το συμπέρασμα. Να γίνει ή να μη γίνει το εμβόλιο. Η υπερβολική δημοσιοποίηση τόσο εξειδικευμένων θεμάτων μόνο σύγχυση δημιουργεί.
Τώρα ελπίζουμε ότι και αυτό το πρόβλημα θα λυθεί μόνο του. Μόνο που τα προβλήματα που λύνονται μόνα τους, δε λύνονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο και καταλήγουμε όπως συνήθως να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.

Μπύρα, Μέρος 3ο (τελευταίο)

Κατ' αρχάς θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά όπως σας είχα πει θα ολοκλήρωνα το θέμα ΑΝ υπήρχε κάποια ανταπόκριση. Εφόσον αυτή υπάρχει, προχωράω. Και κάτι ακόμη : αφού τελικά δεν είμαστε και τόσο λίγοι (απ' ότι έχω καταλάβει δε χωράμε σε ΤΑΞΙ), γιατί να μην οργανωθούμε, να βρεθούμε, να το συζητήσουμε το πράγμα ; Μια ιδέ ρίχνω και περιμένω τις προτάσεις σας.

Είχαμε μείνει λοιπόν στο σημείο που πέρασαν οι 7-10 ημέρες που χρειαζόταν η μπύρα για τη ζύμωση. Τώρα θα περάσουμε στο τελευταίο στάδιο, την εμφιάλωση. Από την προηγούμενη ημέρα έχουμε προετοιμάσει τα μπουκάλια. Εγώ τα πλένω με σαπούνι πιάτων και καυτό νερό και την ημέρα της εμφιάλωσης τα βάζω στο πλυντήριο πιάτων στους 50 o C, ΧΩΡΙΣ απορυπαντικό για να απολυμανθούν. Έχω έτοιμα και τα καπάκια με το μηχάνημα που εμφιαλώνει τις μπύρες. Τέτοιο μπορείτε να βρείτε στην Αθηνάς, εκεί που σας εξήγησα σε προηγούμενο post και είναι έτσι :

Η τιμή του δεν ξεπερνά (αν θυμάμαι καλά) τα 15 €.
Με ένα λεπτό σωλήμα μεταφέρουμε τη μπύρα από το δοχείο ζύμωσης σε ένα άλλο δοχείο, προσεκτικά να μην ανακινηθεί το κατακάθι και μπει πάλι στη μπύρα μας. Για να το πετύχω αυτό, τοποθετώ το δοχείο ζύμωσης σε πιο ψηλό σημείο από το το δοχείο υποδοχής και σχηματίζω σιφόνι.
Στην καθαρή (πια) μπύρα, πρέπει να προσθέσουμε ζάχαρη, για να δημιουργηθεί το CO2 μέσα στο μπουκάλι. Η ποσότητα της ζάχαρης (η οποία σημειωτέον πρέπει να είναι μαύρη - η άσπρη δεν κάνει) εξαρτάται από το είδος της μπύρας που φτιάχνουμε και από την ποσότητα του ανθρακικού που θέλουμε. Για να έχετε μια ιδέα σας δίνω κάποιους κανόνες και έναν πίνακα για να κάνετε τους υπολογισμούς σας ανάλογα με το είδος της μπύρας, τη θερμοκρασία και την επιθυμητή ποσότητα του ανθρακικού.

British ales 1.5-2.0
Porter, Stout 1.7-2.3

Belgian ales 1.9-2.4
American ales 2.2-2.7
European lagers 2.2-2.7
Belgian Lambic 2.4-2.8
American wheat 2.7-3.3
German wheat 3.3-4.5

Φυσικά μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε, αν θέλετε περισσότερο ή λιγότερο ανθρακικό στη μπύρα σας. Μην το παρακάνε όμως (πέραν του 40 % από τα παραπάνω) γιατί μπορεί να έχετε ανεπιθύμητα αποτελέσματα όπως έκρηξη των μπουκαλιών.

Ελέγξτε τη θερμοκρασία της μπύρας. Υπολογίστε την ποσότητα CO2 που επιθυμείτε σύμφωνα με τον προηγούμενο πίνακα και με ένα χάρακα τραβήξτε μια γραμμή που να ενώνει τη θερμοκρασία με την ποσότητα CO2 του διπλανού πίνακα. Επεκτείνετε τη γραμμή και στην τρίτη στήλη και θα βρείτε την ποσότητα της ζάχαρης που χρειάζεστε. Προσοχή : ο πίνακας υπολογίζει τη ζάχαρη για ποσότητα 5 γαλονιών (1 γαλ = 3,5 λίτρα). Προσαρμόστε τον στην ποσότητα μπύρας που εσείς έχετε φτιάξει.

Πριν ρίξτε τη ζάχαρη κρατήστε λίγη μπύρα. Θα τη χρειαστούμε για να υπολογίσουμε την τελική πυκνότητα της μπύρας (με το υγρόμετρο), για να ξέρουμε την περιεκτικότητά της σε αλκοόλ (βλ. παρακάτω).

Ζεσταίνουμε περίπου 100 - 150 ml νερού και μόλις γίνει χλιαρό ρίχνουμε τη ζάχαρη και την ανακατεύουμε, για να διαλυθεί (να μη βράσει το νερό). Ρίχνουμε το νερό με τη διαλυμένη ζάχαρη μέσα στη μπύε και ανακατεύουμε ΕΛΑΦΡΑ. Δεν θέλουμε να αερίσουμε τη μπύρα αυτή τη στιγμή.
Στη συνέχεια αρχίζουμε να γεμίζουμε τα μπουκάλια. Προσέξτα, να αφήνετε 3-4 εκ. κενό από το καπάκι. ΜΗ ΓΕΜΙΣΕΤΕ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΠΑΝΩ - ΠΑΝΩ (θα σκάσει). Ρίξτε μια ματιά σε μια μπύρα του εμπορίου και θα καταλάβετε ως ποιο σημείο πρέπει να φθάσετε.
Αφού βάλετε τα καπάκια (φελλός δεν κάνει γιτί στο μπουκάλι γίνεται ζύμωση - θα τον πετάξει), αποθηκεύετε τη μπύρα σε δροσερό σχετικά μέρος που να μην το βλέπει ο ήλιος. Μπορείτε να δοκιμάσετε τη μπύρα σας σε 2 εβδομάδες. Λογικά πρέπει να διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση για ένα 6μηνο (αν και νομίζω ότι θα την έχετε καταναλώσει νωρίτερα).

Υπολογισμός αλκοόλ :

Η μαγιά διαλύει τα σάκχαρα σε αλκοόλ και διοξείδιο του άνθρακα. Το διοξείδιο αποβάλλεται από την αεραντλία κατά τη ζύμωση και το αλκοόλ παραμένει. Αν λοιπόν ξέρουμε την αρχική πυκνότητα (OG)του μίγματος (την ξέρουμε γιατί τη μετρήσαμε με το πυκνόμετρο πριν ρίξουμε τη μαγιά) και ξέρουμε και την τελική πυκνότητα (FG) (τη μετρήσαμε πριν ρίξουμε τη ζάχαρη), μπορούμε να βρούμε τους βαθμούς του αλκοόλ. Γι' αυτό θα συμβουλευτείτε τον ακόλουθο υπολογιστή :

Καλή επιτυχία www.legalcenter.gr - ΝΟΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχετε βρει, αυτό που θα γράψετε, και αποφασίσατε να το κυκλοφορήσετε σε βιβλίο.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να κάνετε τη δουλειά σας :

Α) Ο εύκολος τρόπος : Γράφετε το αρχείο σ' ένα cd, το πηγαίνετε σε έναν τυπογράφο, και μόλις το βιβλίο είναι έτοιμο σας το αποστέλλει.

Β) Ο δύσκολος τρόπος :

1. Γράφετε το κείμενο σε έναν επεξεργαστή κειμένου. Οι επαγγελματίες χρησιμοποιούν το Quark Express αλλά και το Word την κάνει τη δουλειά.
2. Αφού τελειώσετε, το αρχείο το σώζετε σε postscript (prn - υπάρχει η επιλογή στο Save as... του word). Μπορείτε να το σώσετε και σε pdf αν θέλετε. Σ' αυτή την περίπτωση θα χρειαστείτε ένα pdf writer. Της adobe είναι πανάκριβο, οπότε θα σας πρότεινα το Primo Pdf που είναι δωρεάν - μπορείτε να το βρείτε στο Internet.
3. Τα αρχεία πρέπει να γίνουν φιλμ. Αυτό απαιτεί ειδική επεξεργασία και δεν μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας (τουλάχιστον δεν σας το προτείνω). Αν δε βρίσκετε που να το κάνετε, ευχαρίστως θα σας συστήσω τον "φιλμά" μου, αν μου το ζητήσετε.
4. Ενώ ετοιμάζονται τα φιλμ πρέπει να παραγγείλετε χαρτί. Πρώτα συνεννοείστε με τον τυπογράφο για την ποσότητα που θα χρειαστείτε, ανάλογα με τις σελίδες (16σέλιδα).Υπάρχουν αρκετοί έμποροι χάρτου (και εδώ μπορώ να σας προτείνω), οι οποίοι παραδίδουν το χαρτί που παραγγέλνετε τηλεφωνικά κατευθείαν στον τυπογράφο.
5. Μόλις τα φιλμ είναι έτοιμα τα πηγαίνετε στον τυπογράφο, ο οποίος τυπώνει τα φύλλα. Το εξώφυλλο πιθανόν να θέλετε να το πλαστικοποιήσετε - αδιαβροχοποιήσετε. Υπάρχουν ειδικοί και γι' αυτό αλλά ίσως το κάνει και ο τυπογράφος.
6. Τα φύλλα πρέπει να σταλούν στον βιβλιοδέτη, ο οποίος θα ετοιμάσει το βιβλίο.

Κόστος :

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η ευκολία κοστίζει. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε έμα βιβλίο 320 σελίδων (20 Χ 16σέλιδα - αυτή είναι η μονάδα μέτρησης και κοστολόγησης του βιβλίου), με τον εύκολο τρόπο ετοιμαστείτε να πληρώσετε 5.000 - 7.000 € για 1000 αντίτυπα. Για λιγότερα αντίτυπα το μόνο που εξοικονομείτε είναι το χαρτί δηλ 200 - 300 € λιγότερα.

Ο δύσκολος τρόπος σας ανταμείβει οικονομικά, δεδομένου ότι θα σας κοστίσει γύρω στις 2.000 €.
Τις τιμές μην τις πάρετε "τοις μετρητοίς" - σας τις δίνω στο περίπου, για να έχετε μια ιδέα.

Υ.Γ. Αν σκέφτεστε να πουλήσετε το βιβλίο σας, θα χρειαστείτε επέκταση δραστηριότητας στη ΔΟΥ ως συγγραφέας. Θα χρειαστείτε Δελτίο Αποστολής-Τιμολόγιο. Επίσης, θα πρέπει να αποδίδετε ΦΠΑ. Ξέρω, το πήγα πολύ μακριά αλλά να ξέρετε, ότι η διάθεση των βιβλίων δεν είναι και το απλούστερο πράγμα στον κόσμο (στην Ελλάδα τουλάχιστον). Ένα άλλο πρόβλημα που μπορεί να συναντήσετε είναι και η "απροθυμία" των βιβλιοπωλείων να πουλήσουν το βιβλίο σας- σα να σας κάνουν χάρη ένα πράγμα, τη στιγμή που κρατούν από 30 - 50 % της τιμής για προμήθεια.

ΥΓ2. Στη διάθεσής σας για τυχόν απορίες

Επειδή φέτος έκλεισα 10 χρόνια ως συγγραφέας (επισήμως τουλάχιστον, εφόσον αυτό λέει η ΔΟΥ στην επέκταση του επαγγέλματος του δικηγόρου), αποφάσισα να βάλω σε μια τάξη κάποιες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια.
Δε θα ξεχάσω μια ατάκα που είχα διαβάσει παλιότερα (σε ένα site με συμβουλές προς μελλοντικούς συγγραφείς), ότι για να γίνεις επαγγελματίας συγγραφέας, έχεις τις ίδιες πιθανότητες με το να παίξεις στο ΝΒΑ. Το χειρότερο είναι ότι δεν το πίστεψα και έχασα μια καριέρα στο ΝΒΑ.
Εννοείται ότι ποτέ δε συστήθηκα ως συγγραφέας (δεν μ' έπαιρνε ως εκεί). Πάντοτε χρησιμοποιούσα το δικηγόρος, έστω κι αν ήμουν περισσότερο συγγραφέας (και πολλά άλλα πράγματα) παρά δικηγόρος. Ακόμη και πρόσωπα του κοντινού μου περιβάλλοντος, μόλις τους έλεγα ότι "ξέρεις, έχω κι εγώ γράψει βιβλία", μου έριχναν άλλη μια ματιά από πάνω ως κάτω, για να σιγουρευτούν ότι δεν τους έχει διαφύγει κάποιο σημαντικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου, που θα πρέπει να τους κάνει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους μαζί μου.
Το να γράφεις, ιδίως νομικά βιβλία, σημαίνει ότι θα πρέπει να βρίσκεσαι ώρες πίσω από έναν υπολογιστή. Όταν μάλιστα αυτός ο Η/Υ βρίσκεται σε ειδικά διαμορφωμένο γραφείο του σπιτιού σου (με το "διαμορφωμένο" εννοώ μονίμως ακατάστατο), πρέπει να αντιμετωπίσεις ένα ακόμη πρόβλημα : να πείσεις τους άλλους, ότι δουλεύεις. Διότι για όλους, δουλειά σημαίνει να ξυπνήσεις κατά τις 6:30, να ξεκινήσεις νωρίς (για να παρκάρεις νωρίς), να βγεις από το σπίτι και να γυρίσεις για να κοιμηθείς το μεσημέρι. Αν ξυπνήσεις κατά τις 8:30, αρχίσεις να γράφεις κατά τις 10:00 και σηκωθείς από τον υπολογιστή κατά τη 1:00 το βράδυ, αυτό δεν είναι δουλειά. Μάλλον προσεγγίζει την τεμπελιά, παρόλο που έχεις στραβωθεί για περίπου 15 ώρες. Επιπλέον προκαλεί και τη ζήλια των άλλων, οι οποίοι σε μακαρίζουν : "Σπίτι είσαι ; Δεν πήγες για δουλειά σήμερα ; α ρε τυχεράκια !" Κι επίσης : "Δεν μπορούσες να πας στην τράπεζα εσύ ; αφού όλη μέρα σπίτι ήσουν".
Αν ξεκινήσεις να κάνεις αφιερώσεις στα βιβλία σου, δεν θα έχεις καλή εξέλιξη. Μονίμως κάποιοι θα είναι δυσαρεστημένοι είτε επειδή δεν τους μνημόνευσες είτε γιατί, παρόλο που τους αφιέρωσες το βιβλίο, δεν το έκανες με τη δέουσα θέρμη.
Όλα τα παραπάνω όμως σε οδηγούν σε μια αναγκαιότητα χειρισμού των σχέσεών σου με τους γύρω σου. Εσωτερικά όμως σου αφήνει μια ικανοποίηση, ειδικά όταν ελέγχεις όλη τη διαδικασία, από τη συγγραφή, ως την εκτύπωση. Για τη διαδικασία, θα σας ενημερώσω με νέο μου post καλοί μου αναγνώστες, για να μάθετε, τι δουλειά χρειάζεται και ποιοι επαγγελματίες εμπλέκονται πριν το βιβλίο που κρατάτε φθάσει στα χέρια σας.
Τέλος, αν το αποφασίσετε να ξεκινήσετε να γράφετε, θα διαπιστώσετε κι εσείς, ποιος βρίσκεται πίσω από έναν πετυχημένο συγγραφέα : μια έκπληκτη πεθερά, που απορεί, πως αυτός ο μ...κας που βρήκε η κόρη της, είναι δυνατό να είναι επιτυχημένος στη δουλειά του.

Δεν είναι ότι δε μ' αρέσουν τα μωρά. Μ' αρέσουν και πολύ μάλιστα. Απλώς πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να φάω ένα ολόκληρο μόνος μου.

Μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να μπω στο μυαλό του δικαστή και σας παρουσιάζω τον τρόπο σχηματισμού της δικανικής πεποίθησης στην ποινική δίκη (μπορείτε να κάνετε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγαλύτερη ευκρίνεια) :

Survivor's tips

1. Δεν είναι όλοι οι φραπέδες ιδιοι : Ο πρώτος φραπές της ημέρας είναι πιο δυνατός, πίνεται γρήγορα (μέσα σε 5 λεπτά) έτσι για να έρθεις στα ίσια σου. Μόλις τελειώσεις τον πρώτο φτιάχνεις ΑΜΕΣΩΣ τον επόμενο (δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο)
2. Ο φραπές φτιάχνεται με σέικερ. Η μηχανή φτιάχνει ένα καφέ, στροβιλίζοντας το νερό και όχι χτυπώντας το κατά κυριολεξία. Προσοχή λοιπόν στη λεπτομέρεια.
3. Ο φραπές δεν είναι μόνο καλοκαιρινό ποτό. Απλώς το χειμώνα, βάζουμε ένα παγάκι λιγότερο.
4. Το χτύπημα γίνεται με παλινδρομικές κινήσεις του χεριού (πάνω-κάτω). Απαγορεύεται να συνοδεύονται και από περιστροφικές κινήσεις, γιατί ο αφρός δεν θα είναι πια ο ίδιος.
5. Το ποτήρι πρέπει να είναι διαφανές για να βλέπεις, τι πίνεις. Η όραση δίνει μια ξεχωριστή απόλαυση, μην την υποτιμούμε.
6. Το καλαμάκι επίσης έχει μεγάλη σημασία στην αισθητική του φραπέ. Πορτοκαλί, παρδαλά, με ρίγες κλπ ΑΠΑΓΟΡΡΕΥΟΝΤΑΙ. Πρέπει να είναι αδιαφανές, για να μην μπορεί να βλέπει κάποιος τον καφέ να ανεβοκατεβαίνει σ' αυτό - κατά προτίμηση μαύρο.
7. Σπαστό ή όχι ; Το αν θα είναι το καλαμάκι σπαστό ή όχι το αφήνω στην κρίση σας και στις ανάγκες της στιγμής. Lege artis πάντως νομίζω είναι να είναι ίσιο.
8. Παγάκια : Δύο με τρία - αναλόγως της ποσότητας του καφέ - ΟΧΙ με το χέρι ρε γαμώτο.
9. Γάλα : αν και υπάρχουν φανατικοί του φραπόγαλου θα επιμείνω : ο φραπές πίνεται σκέτος.
10. Στάση : Η σωστή στάση είναι με την πλάτη ριγμένη προς τα πίσω και το ποτήρι στο χέρι. Σ' αυτή τη στάση η αθλητική στηρίζεται στα πόδια και στο τραπέζι. Αν είστε σταυροπόδι με τον αστράγαλο του ενός ποδιού στο γόνατο του άλλου, διευκολύνεται η στήριξη της αθλητικής εφημερίδας και θα σας το πρότεινα ανεπιφύλακτα.
11. Ύφος : Το ύφος σας πρέπει να λέει "και χεσμένους σας έχω..."
12. Χρόνος : Εκτός από τον πρώτο καφέ της ημέρας, για τους επόμενους δε βιαζόμαστε. Χρόνο έχουμε.
13. Εξωτερικό : Αν πας στο εξωτερικό πάρε μαζί σου φακελλάκια καφέ - είναι μάλλον απίθανο να βρεις κάτι σε καφετέρια.
14. Μην ξεγελιέσαι : αν και το frappe είναι γαλλική λέξη, οι Γάλλοι σερβιτόροι δεν θα καταλάβουν αν τον παραγγείλεις. Δοκίμασε το cafe froid. Κι επειδή θα θέλεις και καλαμάκι κι εκείνη την ώρα δεν θα σου έρχεται η γ....νη η λέξη (το straw με γαλλική προφορά δε λέει απολύτως τίποτα στους Γάλλους), θα σου πω τη μαγική λέξη καλέ μου αναγνώστη : paille (στα γαλλικά σημαίνει άχυρο αλλά και... καλαμάκι).

Τώρα κάποιος μπορεί να απορεί : "καλά αυτός ο μ...ας δεν είχε κάτι σημαντικότερο να γράψει από το φραπέ ; Ε λοιπόν όχι. Ελπίζω ότι κάποιοι από σας θα το εκτιμήσουν.

Απλώς για να διατηρήσουμε ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας και να συνεννοηθούμε ας δεχθούμε ότι βρισκόμαστε στο καλοκαίρι.
Ποτέ δεν κατάλαβα όμως, τι καλό προσφέρει αυτός ο καιρός. Συγκεκριμένα :
1. Ο ήλιος καίει και όλοι όσοι τον λατρεύουν τρέχουν να τον αποφύγουν ή να φορέσουν αντηλικές κρέμες για να τον αποκρούσουν,
2. Η θερμοκρασία χτυπάει κάτι 40άρια και οι λάτρεις του ήλιου κλείνονται σε χώρους κλιματιζόμενους και μικρότερους από αυτούς στους οποίους ζουν το χειμώνα.
3. Οι επαρχιακές οδοί γεμίζουν με αυτοκίνητα οδηγούμενα από αυτό το σπάνιο είδος έμβιου όντος, του ελληνάρα οδηγού - εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου που ξεχύνεται στο δρόμο, για να εφαρμόσει το live and let die.
4. Το παραπάνω είδος συναγελάζεται σε παραλίες, όπου του αναλογούν περίπου 80 τ.εκ. χώρου, όπου τον βάζουν να πληρώσει 5-10 Ευρώ την ξαπλώστρα σε κάποιον που "εκμεταλλεύεται" λέει την παραλία και άλλα 4 Ευρώ το φραπέ.
5. Από τα 3 και 4 συμπεραίνουμε ότι το εν λόγω είδος είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό στις αντίξοες συνθήκες, γιατί λογικά θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί.
6. Επειδή έχει γίνει αντιληπτό, το πόσο ανθεκτικό είναι, τα χτυπήματα συνεχίζονται στους χώρους όπου το είδος αυτό "φιλοξενείται", οι οποίοι ονομάζονται ξενοδοχεία και απαιτούν να τους καταβάλει κάποιος 60-80-100-120 και βάλε Ευρώ την ημέρα.
Και καλά λοιπόν, να πάω στην παραλία, μη δυσαρεστήσω και την παρέα : να ανεχθώ όλα αυτά τα ζώα που θα με προσπερνούν πάνω στη διπλή γραμμή ή θα κάνουν καβάτζες, τον ηλιοκαμένο τσόγλανο στην παραλία που νοικιάζει τις ομπρέλες, τον αλήτη που θέλει 100 Ευρώ για το δωμάτιο, επειδή έχει κάνει την επιλογή να δουλεύει μόνο 4 μήνες το χρόνο, το χαζοχαρούμενο με το wind surf που περνά λίγα εκατοστά του μέτρου δίπλα μου, τον ξυρισμένο φλώρο που τραβάει το απειροελάχιστο ούτως ή άλλως μαγιό, μη και χαλάσει το μαύρισμα στα επίμαχα σημεία (εννοώ τα οπίσθια), το βρωμύλο που κατεβαίνει από το ξενοδοχείο στην παραλία ξυπόλυτος και πάει κι ως το περίπτερο για τσιγάρα έτσι, άμα λάχει, τον ανέραστο (και μάλλον με προβλήματα στύσης) που περνάει αργά από τον παραλιακό με τη μουσική στο τέρμα και το woofer να του έχει κάνει το στομάχι σέικερ... να τα ανεχθώ όλα αυτά. Να τα ανεχθώ αλλά καλά δε θα περάσω. Καλά δεν το λέω με τίποτα.
Ίσως λοιπόν με θεωρήσετε ιδιόρρυθμο, ίσως μου κολλήσετε τη ρετσινιά του ρατσιστή αλλά αυτή η καλοκαιρινή "ατμόσφαιρα" προσβάλλει βάναυσα την αισθητική μου. Θέλω να τελειώσει, να τελειώσει γρήγορα, να αρχίσει και κανένα ποδόσφαιρο...
Άντε καλό χειμώνα. Τι ωραία που ακούγεται... ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ (τότε που τα περισσότερα από τα παραπάνω κρύβονται... και προσωπικά, τα αποφεύγω ευκολότερα).

Στόχος : 7 κιλά μπύρας - Pale Ale

Προσοχή : Διαβάστε καλά ΟΛΕΣ τις οδηγίες πριν ξεκινήσετε

Υλικά

1. 1 κιλό σιρόπι βύνης Cooper’s Ale (ή όποιο διαλέξετε)

2. 8,5 κιλά νερό

3. Λυκίσκος 13 γρ Saaz ή 6 γραμ Cascade

4. Μαγιά για Ale (1 φακελάκι των 11 γρ)

Θα χρησιμοποιήσουμε 1 κιλό σιρόπι βύνης για κάθε 7 κιλά μπύρας που θέλουμε να κατασκευάσουμε. Επομένως μπορείτε να προσαρμόσετε το σιρόπι σας, το νερό και το λυκίσκο, στην τελική ποσότητα μπύρας που εσείς επιθυμείτε να φτιάξετε.

Από την προηγούμενη ημέρα

Βράζουμε 4,5 λίτρα νερό και το αφήνουμε να κρυώσει σε θερμοκρασία δωματίου και το αποθηκεύουμε στο σκεύος, στο οποίο θα γίνει η τελική ζύμωση. Αποθηκεύουμε το νερό στο ψυγείο ώστε να κρυώσει στους 5-7 βαθμούς.

Την ίδια ημέρα

Βάζουμε στην κατσαρόλα για να βράσουμε άλλα 4 λίτρα νερό. Μέσα σ’ αυτό θα διαλύσουμε το σιρόπι βύνης.

Όταν αρχίσει να βράζει, το κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το σιρόπι βύνης. Ανακατεύουμε πολύ καλά, μέχρι να διαλυθεί το σιρόπι. Αφού βεβαιωθούμε ότι το σιρόπι διαλύθηκε και δεν υπάρχει καθόλου κολλημένο στον πάτο της κατσαρόλας, ξαναβάζουμε την κατσαρόλα στη φωτιά για να έρθει το μίγμα σε κατάσταση βρασμού και πάλι. Δεν το αφήνουμε ΠΟΤΕ μόνο του, γιατί μπορεί να ξεχειλίσει και να γεμίσει η κουζίνα σιρόπι. Σιγά – σιγά θα αρχίζει να αφρίζει, κάτι το οποίο επιδιώκουμε. Αυτό θα συμβεί σε 5-15 λεπτά. Αν χρειάζεται, μπορείτε να βγάλετε λίγο από τον αφρό. Χαμηλώνετε τη φωτιά, έτσι ώστε να βράζει μεν αλλά να μη χύνεται. Από το σημείο που αρχίζει η βράση μετράμε το χρόνο. Η βράση πρέπει να διαρκέσει 60 λεπτά.

Μόλις αρχίσει να βράζει ρίχνουμε την πρώτη δόση λυκίσκου. Αυτό μπορεί να προκαλέσει περισσότερο αφρό – να είσαστε προετοιμασμένοι. Στα 30 λεπτά ρίχνουμε τη δεύτερη δόση λυκίσκου και στα 45 λεπτά την τελευταία δόση.

Αναφορικά με το λυκίσκο θα σας πρότεινα (για αρχή) να επιλέξετε τον Saaz. Στην πρώτη δόση θα ρίξετε 7 γρ, στη δεύτερη 3 γρ και στην τρίτη 3 γρ. Εναλλακτικά μπορείτε να παραγγείλετε Cascade, οπότε θα ρίξετε 3 – 2 - 1 γρ αντίστοιχα. Η διαφορά οφείλεται στο ότι οι διαφορετικοί τύποι λυκίσκου έχουν διαφορετική οξύτητα (που υπολογίζεται σε Alpha Acids – AA). Αν πάλι θέλετε την μπύρα σας λίγο πιο πικρή, αυξήστε λίγο τη δόση (όχι πολύ όμως).

Μόλις τελειώσει η βράση, αφαιρούμε το λυκίσκο και κρυώνουμε το μίγμα μας, το συντομότερο δυνατό.

Συμβουλή : Μπορείτε να βάλετε το λυκίσκο σε σακουλάκια – πουγκιά, σαν αυτά που έχουν οι μπομπονιέρες (όλο και κάποια θα έχετε κρατήσει). Έτσι το νερό περνάει μέσα αλλά ο λυκίσκος δε σκορπίζεται και αφαιρείται εύκολα. Έτσι δε χρειάζεται να σουρώσετε το μίγμα στο τέλος της βράσης.

Τρόποι για να κρυώσουμε το μίγμα :

Το μίγμα πρέπει να κρυώσει το γρηγορότερο δυνατόν. Θυμάστε τα 4,5 λίτρα νερού που έχουμε βράσει και αποθηκεύσει στο δοχείο ζύμωσης ; Μια καλή ιδέα είναι να έχετε ετοιμάσει αυτό το νερό από το προηγούμενο βράδυ και να το έχετε βάλει στο ψυγείο. Μόλις σ’ αυτό το κρύο νερό (το οποία θα έχει θερμοκρασία περίπου 6 βαθμών) προσθέτουμε το μίγμα μας (το οποίο είναι γύρω στους 90 βαθμούς) και έχουμε μια θερμοκρασία γύρω στους 35 βαθμούς. Για να πετύχουμε τη θερμοκρασία που απαιτεί η μαγιά (αναγράφεται πάνω στη συσκευασία) συνήθως γύρω στους 25-27 βαθμούς, έχουμε βάλει από την προηγούμενη στην κατάψυξη ένα πλαστικό δοχείο (τύπου tapper) με νερό που το έχουμε βράσει (αφού κρυώσει φυσικά) για να γίνει πάγος. Ρίχνουμε αυτόν τον πάγο στο ζεστό μίγμα και ρίχνουμε τη θερμοκρασία κι άλλο.

(Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να πάρετε ένα μικρό δείγμα από το μίγμα για να ελέγξετε την αρχική του πυκνότητα με το πυκνόμετρο : Λογικά –και με βάση τις ποσότητες υλικών που χρησιμοποιήσαμε - θα πρέπει να είναι γύρω στο 1040. Η μέτρηση αυτή είναι απαραίτητη, αν θέλετε να ξέρετε τους βαθμούς αλκοόλ της μπύρας σας. Ο τρόπος υπολογισμού θα αναπτυχθεί στο επόμενο post.)

Αφού πετύχουμε τη θερμοκρασία που θέλουμε, ανακινούμε λίγο το μίγμα (για να μπει αέρας ) και ρίχνουμε μέσα τη μαγιά, την οποία έχουμε ήδη ενεργοποιήσει.

Πως ενεργοποιούμε τη μαγιά :

Όταν αρχίσει να βράζει το μίγμα, παίρνουμε λίγο (περίπου 70-100) γραμμ το αφήνουμε να κρυώσει στους 30 βαθμούς, ρίχνουμε μέσα το φακελάκι με τη μαγιά, το ανακατεύουμε για να διαλυθεί και το αφήνουμε στην άκρη για περίπου μισή ώρα, αφού το σκεπάσουμε (υπάρχουν οδηγίες πάνω στη συσκευασία). Για την μπύρα που περιγράφω σας προτείνω αυτή τη μαγιά (φυσικά μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε).

Κλείνουμε το στόμιο με φελλό, στον οποίο έχουμε προσαρμόσει την αεραντλία. Μέσα στην αεραντλία έχουμε ρίξει λίγο νερό. Για να προσαρμόσουμε την αεραντλία στο φελλό, ανοίγουμε μια τρύπα στη μέση του φελλού (με ένα black n’ decker ή με ότι άλλο μέσο βρείτε). Φροντίζουμε να ανοίξουμε τρύπα τέτοιου μεγέθους, ώστε να μην περνά αέρας ανάμεσα στο φελλό και την αντλία. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο – θα το δείτε στην πράξη. Αν μάλιστα βρέξετε το φελλό, φουσκώνει λίγο, οπότε δεν θα υπάρχει κενό.

Αφήνετε το δοχείο σε θερμοκρασία περιβάλλοντος (αυτή που αναγράφει η μαγιά) συνήθως 18-25 βαθμούς, μακριά από το φως του ήλιου. Σε λίγες ώρες (10-20) θα αρχίσει η ζύμωση. Θα αρχίσετε να παρατηρείτε φυσαλίδες στην αεραντλία. Μην ανησυχήσετε όμως και αν δεν δείτε. Αφήστε το μίγμα για ζύμωση 10 ημέρες. Υπομονή λοιπόν…

Η διαδικασία συνοπτικά (βήμα – βήμα)

Τι πρέπει να κάνετε την 1^η ημέρα :

1. Βράζω 5 λίτρα νερό (ώστε να μείνουν 4,5) και αφού κρυώσει το βάζω στο ψυγείο, για να είναι έτοιμο για την επόμενη ημέρα. Από αυτό το νερό γεμίζω ένα μικρό τάπερ και το βάζω στην κατάψυξη.
2. Πλένω καλά με καυτό νερό το δοχείο που θα χρησιμοποιήσω για τη ζύμωση.
3. Ετοιμάζω το φελλό με την αεραντλία.
4. Ετοιμάζω το λυκίσκο που θα χρησιμοποιήσω και τον τοποθετώ σε πουγκιά ή κάτι ανάλογο. Στην ανάγκη ρίχνετε το λυκίσκο κατ’ ευθείαν στο μίγμα. Στο τέλος της βράσης όμως θα πρέπει να το σουρώσετε.

Τι πρέπει να κάνετε τη 2^η ημέρα :

1. Βράζω το υπόλοιπο νερό
2. Ρίχνω το σιρόπι βύνης
3. Μόλις αρχίσει να αφρίζει ρίχνω τον πρώτο λυκίσκο και μετράω 60 λεπτά
4. Στα 30 λεπτά ρίχνω το δεύτερο λυκίσκο και ενεργοποιώ τη μαγιά
5. Στα 45 λεπτά ρίχνω την τελευταία δόση λυκίσκου
6. Μόλις συμπληρωθούν τα 60 λεπτά, αφαιρώ το λυκίσκο και ρίχνω μέσα τον πάγο.
7. Στη συνέχεια ρίχνω το μίγμα στο δοχείο ζύμωσης, όπου υπάρχει το υπόλοιπο νερό.
8. Παίρνω δείγμα για να ελέγξω την αρχική πυκνότητα με το πυκνόμετρο.
9. Ελέγχω με το θερμόμετρο τη θερμοκρασία και ρίχνω τη μαγιά.
10. Κλείνω το δοχείο με την αεραντλία.
11. Περιμένω 10 ημέρες, τοποθετώντας το δοχείο κάπου που να μην το βλέπει ο ήλιος.

Καλή επιτυχία και ... συνεχίζεται (εξ άλλου έχουμε 10 ημέρες μπροστά μας)

Ας ξεκινήσουμε με μερικές βασικές γνώσεις :
Δύο είναι τα βασικά είδη μπύρας, οι Ales και οι Lagers.
Μπύρα Ale : Παράγεται με μαγιά η οποία ζυμώνεται στην κορυφή του σκεύους ζύμωσης, σε θερμοκρασία 15-24 C (αφροζύμες)
Μπύρα Lager : Παράγεται με μαγιά η οποία ζυμώνεται στον πυθμένα του σκεύους ζύμωσης σε θερμοκρασία 4-10 C (βυθοζύμες). Τη διαφορά επομένως την κάνει η μαγιά που θα χρησιμοποιηθεί.
Όλες οι υπόλοιπες μπύρες είναι παραλλαγές των δύο παραπάνω κατηγοριών.

Από ποια υλικά φτιάχνεται η μπύρα ;
Τα βασικά συστατικά της μπύρας είναι 4 :
1. Νερό
2. Κριθάρι
3. Λυκίσκος
4. Μαγιά
Σ' αυτά μπορεί να προστεθεί και το σιτάρι

Τι εξοπλισμό θα χρειαστώ για να τη φτιάξω ;

Ξεκινώ με ένα minimum εξοπλισμό για αρχή. Σιγά-σιγά μπορούμε να περάσουμε και σε πιο "επαγγελματικά" εργαλεία.
1. Μια κατσαρόλα 5 λίτρων (για αρχή)
2. Δύο πλαστικά δοχεία PET (σαν αυτά που βάζουν το λάδι ή τις ελιές) 7-10 lt.
3. Ένα θερμόμετρο μήκους τουλάχιστον 20 εκ. (σαν αυτά που χρησιμοποιούνται στη ζαχαροπλαστική)
4. Φελούς για να κλείσουμε τα πλαστικά δοχεία
5. Αεραντλία (χρήσιμη αλλά όχι απόλυτα απαραίτητη - υπάρχει και εναλλακτική λύση)
6. Πυκνόμετρο (χρήσιμο για να προσδιορίσουμε τους βαθμούς αλκοόλ της μπύρας μας αλλά όχι απολύτως απαραίτητο - μπορούμε να προσδιορίσουμε κατά προσέγγιση το αλκοόλ και με άλλο τρόπο). Εγώ πάντως σας προτείνω ανεπιφύλακτα να προμηθευτείτε ένα.
7. Εργαλείο που εμφιαλώνει τα μπουκάλια και καπάκια μπύρας.

Πόσο θα κοστίσει ο εξοπλισμός ;

Η κατσαρόλα φαντάζομαι ότι θα υπάρχει στο σπίτι σας ήδη. Τα πλαστικά δοχεία το πολύ 2-3 €, το θερμομετρο 5-6 €, η αεραντλίαμε το φελό περίπου 1 €, το πυκνόμετρο 6,5 €.
Εργαλείο για να εμφιαλώνετε τα μπουκάλια : αναλόγως του εργαλείου που θα πάρετε, Θα κάνετε τη δουλειά σας και με 5-6 €. Συνολικά δηλαδή γύρω στα 20 €.

Που θα βρω τα υλικά ;

1. Νερό : από τη βρύση
2. Κριθάρι (ή έτοιμη βύνη) : Είτε θα παραγγείλετε από το Internet αλεσμένο κριθάρι είτε θα προμηθευτείτε έτοιμη βύνη. Για να ξεκινήσετε θα σας προτείνω την έτοιμη βύνη και τη δεύτερη μπύρα θα τη φτιάξετε με κριθάρι. Η κατασκευή μπύρας με έτοιμη βύνη είναι πολύ πιο εύκολη απ' ότι η κατασκευή με το κριθάρι. Καλό θα είναι να φτιάξετε την πρώτη μπύρα με βύνη, για να εξασκηθείτε και μετά να προχωρήσετε στη χρησιμοποίηση κριθαριού. Μπορείτε να παραγγείλετε τη βύνη από εδώ.
3. Λυκίσκο και μαγιά από εδώ. Θεωρητικώς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε λυκίσκο που θα βρείτε στην οδό Αθηνάς και μαγιά απότο super-market. Σίγουρα θα φτιάξετε μια "μπύρα" αλλά δε νομίζω να ενθουσιαστείτε από το αποτέλεσμα. Γι' αυτό θα σας συνιστούσα να το αποφύγετε.
4. Τα πλαστικά δοχεία, το θερμόμετρο και το πυκνόμετρο, καθώς και αεραντλία και φελλούς εύκολα θα τα βρείτε με μια βόλτα από την οδό Αθηνάς. Αν πάντως βαριέστε, μπορείτε κι αυτά να τα παραγγείλετε ηλεκτρονικά στις παραπάνω σελίδες.
5. Το εργαλείο που "περνάει¨τα καπάκια καθώς και τα καπάκια της μπύρας στην οδό Αθηνάς: όπως κατεβαίνετε την Αθηνάς προς Μοναστηράκι, στο δεξί σας χέρι μετά τη Eurobank στο υπόγειο. (ή και ηλεκτρονικά βλ. παραπάνω)

Πόσο κοστίζουν τα υλικά ;

Για να φτιάξετε περίπου 5 λίτρα μπύρα το κόστος είναι (3 € η βύνη + 1,5 € η μαγιά και 0,5 ο λυκίσκος) 5 €. Προσθέστε και μεταφορικά άλλα τόσα (στη χειρότερη περίπτωση) = 10 €.

Πως σας φαίνεται λοιπόν ;
Τον εξοπλισμό θα τον βρείτε πολύ εύκολα, το ίδιο και τα υλικά. Το κόστος είναι ελάχιστο (φθηνότερο από το να αγοράζατε τις μπύρες).
Ρίξτε μια ματιά στις ιστοσελίδες που σας πρότεινα ή ψάξτε και άλλες. Είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε απορία. Στο επόμενο post αρχίζουμε την κατασκευή.
Καλή αρχή... σας προειδοποιώ όμως : σα χόμπι είναι πολύ εθιστικό (κάτι σαν το WOW).

Σας αρέσει η μπύρα ;
Πως θα σας φαινόταν, αν φτιάχνατε τη δική σας στο σπίτι σας ; Τρελό ; Διαβάστε παρακάτω...
Σίγουρα όλοι μας ξέρουμε κάποιον που φτιάχνει το δικό του κρασί και που είναι τρομερά περήφανος για το αποτέλεσμα, το οποίο (για να γίνω λίγο κακός, κάτι που μου "βγαίνει" αβίαστα άλλωστε) για να το πιούμε πρέπει να επιστρατεύσουμε όλα τα αποθέματα της αυταπάρνησης και της ευγένειάς μας.
Γνωρίζετε άραγε κάποιον που να φτιάχνει μπύρα ; Γιατί λοιπόν να μην αρχίσετε να φτιάχνετε εσείς ;
Προσωπικά ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη ζυθοποιεία πριν από 5 χρόνια και σήμερα μπορώ να δηλώσω ότι έχω αρκετά μεγάλη εμπειρία, την οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Γιατί να ασχοληθείτε με κάτι τέτοιο ;
1) Γιατί σας αρέσει η μπύρα
2) Γιατί σας διαβεβαιώνω ότι θα φτιάξετε μπύρες ανώτερες από αυτές που πίνετε στο beer academy
3) Γιατί θα πετύχετε κάτι που ελάχιστοι έχουν την τεχνογνωσία να πετύχουν
4) Γιατί είναι κάτι πρωτότυπο

Θα σας εξηγήσω πως θα φτιάξετε τη μπύρα στην αυλή σας, στην ταράτσα ή στην κουζίνα του σπιτιού σας. Η διαδικασία είναι απλή και θα χρησιμοποιήσουμε εξοπλισμό που κατά πάσα πιθανότητα βρίσκεται ήδη στο σπίτι σας.

Η ανάλυση όλης της διαδικασίας θα γίνει σε διαφορετικά posts, αρκεί να υπάρξει ενδιαφέρον από σας. Περιμένω minimum 5 αναγνώστες να δηλώσουν ότι τους ενδιαφέρει είτε απαντώντας στο post είτε με pm.
Αν πάλι δεν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να περάσετε και να δοκιμάσετε τη δική μου.

O Jean Louis Theodore Gericault γεννήθηκε το 1791 στη Ρουέν και πέθανε μόλις το 1824 στο Παρίσι. Ανήκε στους ιμπρεσσιονιστές ζωγράφους.

Ο παραπάνω πίνακας ονομάζεται «Το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσας» (Le naufrage de la Meduse) και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Αφορμή για το έργο έδωσε η έκθεση ενός από τους διασωθέντες από το ναυάγιο της φρεγάτας Μέδουσας, που έγινε το 1816. Το πλοίο ανήκε στο γαλλικό στόλο και μετέφερε καταδίκους στη Σενεγάλη. Επειδή είχε για διοικητή έναν άπειρο ναυτικό, το πλοίο βούλιαξε και 150 ναυαγοί φορτώθηκαν σε μια σχεδία Η σχεδία αρχικά ρυμουλκήθηκε από ναυαγοσωστικό αλλά όταν τα σχοινιά έσπασαν, αφέθηκε να παραδέρνει στην τρικυμισμένη θάλασσα. Πάνω στη σχεδία έλαβαν χώρα τρομερές σκηνές, με δολοφονίες, ακόμα και κρούσματα κανιβαλισμού. Για το συμβάν θεωρήθηκε υπεύθυνη η κυβέρνηση, η οποία, για πολιτικούς λόγους είχε διορίσει το συγκεκριμένο (ανίκανο όπως αποδείχθηκε) κυβερνήτη.

Ο Gericault αποφάσισε να αποτυπώσει τη στιγμή που οι ελάχιστοι επιζώντες (καμιά 10ριά) αντικρίζουν στον μακριά στον ορίζοντα το πλοίο της σωτηρίας τους και προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του με χειρονομίες. Το έργο κατασχέθηκε αμέσως από την κυβέρνηση.

Από τεχνικής απόψεως, το έργο αποδίδεται σε τρία επίπεδα, με πυραμιδωτή δομή. Στο πρώτο επίπεδο εμφανίζονται οι νεκροί και ένας πατέρας που κρατά το νεκρό παιδί του στη σχεδία. Ανεβαίνοντας στην πυραμίδα, σε δεύτερο επίπεδο βρίσκονται αυτοί που προσπαθούν να ανασηκωθούν για να δουν το πλοίο της σωτηρίας και στην κορυφή αυτοί που χειρονομούν για να τους δει το πλοίο. Στη βάση της πυραμίδας βρίσκεται ο θάνατος και ανεβαίνοντας προς τα πάνω εμφανίζεται η ελπίδα για τη ζωή. Πρόκειται για έναν πίνακα με έντονα τα στοιχεία του ρεαλισμού και της τραγικότητας. Χωρίς ήρωες, με καθημερινούς ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τη ζωή και το θάνατο. Στον πίνακα αυτό φαίνεται η ιδιαίτερη ικανότητα του Gericault στην ψυχολογική ανάλυση, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στην έκφραση του πατέρα αλλά και αυτών που προσπαθούν να ανασηκωθούν. Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε και από άλλους πίνακες του Gericault, με θέμα «ψυχικά διαταραγμένες γυναίκες», που θα σας δώσω σε επόμενα posts.

Σας παραθέτω αυτό τον πίνακα με μία κριτική βασισμένη στο βιβλίο του καθηγητή Κου Χρύσανθου Χρήστου (H Ευρωπαϊκή ζωγραφική του 19 ου αιώνα, Αθήνα 1983). Η πρώτη επαφή μου με τη ζωγραφική του 19 ου αιώνα έγινε το 1987, παρακολουθώντας τα μαθήματα του καθηγητή Κου Νικόλαου Ζία, με την ιδιότητά μου ως φοιτητή της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών.

Πλιζ, κλόουζ δε γουίντοου, ιτ ις κολντ ιν χιερ.

Σας μιλώ ειλικρινά προσπάθησα περίπου ένα λεπτό, για να γράψω την παραπάνω πρόταση. Είμαι σίγουρος δε, ότι κι εσείς θα χρειαστείτε άλλο τόσο χρόνο, για να διαβάσετε και να καταλάβετε αυτή την ( απλή ) πρόταση στα αγγλικά. Βέβαια η έκφραση ενός ανθρώπου δεν έχει περιορισμούς και δε θα αρνηθώ το δικαίωμα συγκεκριμένων ομάδων να εκφράζονται και να επικοινωνούν μεταξύ τους με οποιοδήποτε τρόπο. Έτσι γεννήθηκαν τα greeklish αλλά και η σύντμηση των λέξεων της ελληνικής και όχι μόνο γλώσσας. Το φαινόμενο βέβαια είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και με τη χρήση κινητών τηλεφώνων, όπου η εναλλαγή γλωσσών γραφής δεν είναι εύκολη αλλά και ο αριθμός χαρακτήρων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν είναι περιορισμένος.

Το internet όμως έχει γίνει ένα παγκόσμιο μέσο, με το οποίο η πληροφορία ξεφεύγει από τα στενά όρια της ομάδας στα πλαίσια της οποίας διακινήθηκε αρχικά και γίνεται κτήμα όλων. Ως ένα σημείο θα μπορούσα να αποδεχθώ (αισθητικά πάντα, γιατί όπως προανέφερα, πιστεύω ότι η επιλογή του τρόπου επικοινωνίας είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα όλων) τη χρήση συντομογραφιών στο internet, δεδομένης της ταχύτητας που προσφέρουν. Εξάλλου και στην «επίσημη» γραπτή γλώσσα χρησιμοποιούμε τέτοιες (π.χ. κτλ, κα …αν και η καθηγήτριά μου στην έκθεση επέμενε «Ποτέ δε βάζουμε συντομογραφίες στο γραπτό»). Σας παραθέτω μερικές που συναντάμε συνήθως σε chatrooms αλλά και στις οθόνες των τηλεφώνων : ΤΠΤ (τίποτα), τλμ (τα λέμε), φλκ (φιλάκια), τεσπα (τέλος πάντων) αλλά και w8 (wait), brb (be right back), lol (laugh out loud), wtf (what the fuck), cu (see you), f2t (free to talk), gr8 (great), mos (mum over shoulder = σημαίνει ότι δεν μπορεί να μιλήσει «ελεύθερα») …

Άλλο πράγμα όμως «συντομογραφία» άλλο greeklish. Η συντομογραφία προϋποθέτει γνώση της γλώσσας, της ετυμολογίας αλλά και ευρηματικότητα στη σύλληψή της. Τα greeklish αρκούνται σε μια «ισοπέδωση» της ορθογραφίας, με την έννοια της «ορθής» γραφής, παρέχοντας βέβαια μια διέξοδο στους ανορθόγραφους. Ακόμη κι αυτή την πολυπόθητη ταχύτητα δεν την εξασφαλίζουν, γιατί οι χαρακτήρες πληκτρολογούνται ούτως ή άλλως. Επίσης επιβαρύνουν (και χρονικά) τον αποδέκτη του μηνύματος, καθιστώντας το δυσανάγνωστο.

Από αυτό το blog λοιπόν σας καλώ να αντισταθούμε όσο γίνεται στην κονιορτοποίηση των αμιγών χαρακτήρων. Για να μην παρεξηγηθώ : Δε βρίσκομαι σε κάποιο ελληνοπρεπές παραλήρημα. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε όποια γλώσσα θέλουμε (όχι κατ’ ανάγκη τα ελληνικά) αλλά όχι τα greeklish.
Brb λπν και φλκ

Υ.Γ. Αν θέλετε μπορείτε να δημοσιεύσετε ενδιαφέρουσες συντομογραφίες

Το τένις είναι ένα άθλημα χαρακτήρων και «κυρίων», σε μια εποχή που αποδεικνύτεται "δύσκολη" για πρότυπα. Ο κάθε τενίστας έχει απέναντί του κάποιον αντίπαλο αλλά κυρίως έχει τον εαυτό του. Η ψυχραιμία, ο αυτοέλεγχος, η ακρίβεια δεν είναι πάντοτε δεδομένα, όταν όλα γίνονται μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Αυτό προσφέρει βασικά και στο θεατή : την ψυχογραφία του κάθε παίκτη. Από τη στιγμή που κοιτά τον αντίπαλο, όταν πετά την μπάλα ψηλά σερβίροντας, όταν κερδίζει, όταν χάνει τον πόντο, όταν κάνει λάθος, όταν ο αντίπαλός του είναι τυχερός ή άτυχος.

Παρακολουθώντας τα grand slam από τη δεκαετία του 1970 (στην ΕΡΤ) είχα την τύχη να παρακολουθήσω τενίστες όπως ο Bjon Borg, o Ivan Lendl (του οποίου ήμουν θαυμαστής), ο Match Vilander αλλά και κυρίες του αθλήματος όπως η Evert-Lloyd, η Martina Navratilova. Ακόμα κι αυτός ο αντικομφορμιστής, ο ασυμβίβαστος, ο «αληταράς» ο MacEnroe με κρατούσε καθηλωμένο στην τηλεόρασή μου γλιτώνοντάς με από μερικές ώρες σχολικού διαβάσματος. Να ‘ναι καλά όλοι τους. Πέρα όμως από το οπαδηλίκι (υποστηρικτής του Lendl, όπως σας προανέφερα), αυτό που με γοήτευε ήταν ένας κώδικας ευγένειας, ευπρέπειας και σεβασμού του αντιπάλου και του εαυτού του, που μπορούσα να διακρίνω σε κάθε τενίστα. Οι κόντρες των μεγάλων ονομάτων ήταν σκληρές και οι αντιπαλότητες μεγάλες αλλά στο τέλος του τελικού αισθανόμουν «πλήρης» ξέροντας ότι οι αντίπαλοι τα «έδωσαν όλα» και πως δυστυχώς το τένις είναι ένας χώρος, όπου ισχύει ο κανόνας «there can be only one». Απόλυτος σεβασμός από το νικητή στον ηττημένο και αντίστροφα και αναγνώριση από το κοινό προς όλους.

Στις μέρες μας (μετά από μια κάμψη στη δεκαετία του 1990 – χωρίς να υπονοώ τίποτα για τον απόλυτο κυρίαρχο Pete Sampras) οι συνθήκες άλλαξαν, τα πρόσωπα άλλαξαν αλλά οι βασικές ιδέες παραμένουν οι ίδιες. Roger Federer και Rafa Nadal μπήκαν στην τενιστική μας καθημερινότητα και στοίχειωσαν τους τελικούς του Grand Slam. Αυτό βασικά συνέβη από τις αρχές του 2000, όταν στο παγκόσμιο στερέωμα εμφανίστηκε ο Rafa Nadal. Μέχρι εκείνη τη μέρα ξέραμε τον ανίκητο Federer, τον αριστοκράτη, τον bon viveur, τον mister perfect, τον αήττητο διάδοχο του Borg. Ξέραμε μια μηχανή του τένις με ακρίβεια ηλεκτρονικού υπολογιστή στις κινήσεις του, που «κατάπινε» τα grand slam και έσπαζε τα ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο Nadal. Με μεσογειακό ταμπεραμέντο, με νοοτροπία νικητή, αυτό το θρασίμι, το «αλάνι» από τη Μαγιόρκα τόλμησε να αμφισβητήσει το βασιλιά, να τον ανατρέψει και να πάρει τη θέση του. Με την εμφάνιση του Rafa όμως είδαμε έναν άλλο Federer, το Roger. Τον αθλητή που φαίνεται ότι δεν τον ενδιαφέρουν μόνο τα χρήματα, έναν αθλητή που έχει τέτοιο μεγαλείο που δε διστάζει να χειροκροτήσει τον αντίπαλό του (που λίγο πριν τον συνέτριψε με 3-0 στο Rolland Garros, που αποτελεί διακαή του πόθο), που δεν έχει πρόβλημα να κάνει βόλτες μαζί του στο ίδιο αυτοκίνητο στις παραλίες της Ισπανίας και στο κέντρο του Παρισιού, που καταλήγει να βάλει τα κλάματα από απόγνωση μετά την τελευταία του ήττα στο αυστραλέζικο open. Αυτή την ψυχογραφία του Federer, ας μη γελιόμαστε, τη χρωστάμε στο Rafa Nadal.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέχρι τώρα έχουμε δει μόνο ένα μέρος του serial Rafa-Roger. Η ηλικία τους είναι τέτοια που μας υπόσχεται μεγάλες στιγμές για τα επόμενα χρόνια. Κι αν μέσα μου αισθάνομαι σίγουρος ότι ο Federer θα κατακτήσει έναν ακόμα τίτλο grand slam που θα τον φέρει την κορυφή της ιστορίας (πάνω από το Sampras), άλλο τόσο είμαι σίγουρος ότι ο Nadal θα εξελιχθεί στο νέο μεγάλο κύριο των courts. Δε νομίζω ότι αυτός ο καθωσπρεπισμός και το «κυριλίκι» του «βγαίνει» αβίαστα για την ώρα αλλά είναι σίγουρα στο σωστό δρόμο και έχει απέναντί του σωστά πρότυπα για μίμηση. Ως που θα φθάσει, θα το δείξει η ιστορία. Πάντως αυτή τη στιγμή το «βλέμμα του λύκου» δεν το έχει ο Roger αλλά ο Rafa.

Η φωτογραφία είναι από την είσοδο του Roland Garros στ Παρίσι. Η καλή μου τύχη με έφερε να παρακολουθήσω τους ημιτελικούς ανδρών και τον τελικό των γυναικών το 1993.